حسن
/hasan/
حَسَن در لغت صفت مذکر از حُسن به معنای نیکو و زیباست . و نیز از «حَسَنَ یَحسُنُ حُسناً» به معنی زیبا شد و نیکو شد . بقول حافظ:
جمال حسن در حّد نصاب است زکاتم ده که مسکین و فقیرم
همچنین به معنای ملاحت، بهجت و صحت بکار می رود .
حسن نام دومین امام معصوم فرزند امام علی (ع) و فاطمه زهرا (س) است که او را سبط اکبر رسول الله (ص) هم می گویند. امام حسن (ع) در علم و حلم و مهربانی زبانزد خاص و عام بوده است. دوران ده ساله امامت آن بزرگوار با خلافت غاصبانه معاویه پسر ابوسفیان همراه بوده است که سرانجام با حیله معاویه در 28 صفر سال 50 هجری به فیض شهادت نائل آمد.
هر کس نام فرزندش حسن باشد و حرمت این نام در آن خانواده حفظ گردد، تأثیر اخلاقی و روانی بسزائی در اعضای خانواده خواهد داشت بطوریکه همگان به ویژه فردی که نام او «حسن» است به حُسن خلق و گذشت و مهربانی آراسته خواهد شد. و پیام آیه شریفه: «فتقبّلها ربُّها بقبولٌ حسنٍ و أًنبتَها نباتاً حسناً » در حق آنها جاری خواهد شد. توسل به نام امام حسن (ع) و ذکر مدام آن در سحرها و بعد از نماز صبح موجب جوشش محبت در اعضای خانواده و خوش نامی در بین جامعه و رفع کدورت ها و دلتنگی ها در بین خویشاوندان خواهد شد. و در فردای قیامت کسانی که به این نام مزیّن هستند با ذکر نامشان در صحرای محشر مورد شفاعت آن بزرگوار قرار خواهند گرفت.
ز عشق آل طه گشته ام مست دگر حالی از این خوشتر نخواهم
بـرای زینت جان در دو عالـم بجـز خُلق حسن زیور نـخواهـم
توضیحات بیشتر