احمد
/ahmad/
احمد، صفت تفضیلی از «حمد» به معنای کسی که کارش به ستایش رسیده است . همچنین «احمد» به معنای ستوده تر . یکی از نام های رسول اکرم (ص) است که حضرت عیسی بن مریم (ع) به آمدن آن بزرگوار در قرآن کریم مژده داد. «مبشراً برسول یأتی من بعدی اسمه احمد » . پس از خود به پیامبری به نام احمد مژده دهنده ام.
همچنین رسول اکرم (ص) فرمود: «انا فی السماء احمد و فی الارض محمد» نام من در آسمان «احمد» و در زمین «محمد » است.
هر کس نام فرزندش را «احمد» می گذارد نیّت کند که خلق و خوی پیامبر اکرم (ص) در فرزندش متبلور شود. مخصوصاً اگر مادر در ایّام شیر دهی با نام خدا و ذکر صلوات پستان به دهان فرزندش بگذارد و در دوران کودکی قداست این نام را حفظ کند، حُسن خلق و سعه صدر و پاکی نفس و خوش نامی نصیب فرزندش خواهد شد. و بسیاری از فضائل و خوبی ها در وجود او جمع می شود کما اینکه پیامبر اعظم (ص) جامع جمیع فضائل انبیاء «سلام الله علیهم اجمعین» بوده اند. و هر پیامبری از پیامبران الهی مظهر یکی از صفات آن حضرت بوده اند. بقول جناب مولوی:
نـام احمد نـام جملـه انبیاست چونکه صد آمد نود هم پیش ماست
مؤلف هم می گوید:
هر کـه احمد نام فرزندش نهد مـی شــود او بــنــده ذات احـــد
بین احمد تا احـد میــم لباب سـرّ رحـمـت را بیابـد بـی حـجاب
«محمد» و «احمد» و «محمود» نام هایی هستند که هر گاه بنام افراد برده شوند فرشتگان به ذکر صلوات برای صاحبان نام مشغول می شوند که خیر و برکت فراوانی را برای آنان بدنبال خواهد داشت.
توضیحات بیشتر