سِیف‌الدین
/seyfoddin/
(عربی) 1- شمشیر دین؛ 2- (اَعلام)1) سیف‌الدین ابوبکر محمّد ابن ایوب: شاه ایوبی مصر و سوریه [587-615 قمری] برادر و جانشین صلاح‌الدین که با صلبیان جنگید؛ 2) سیف‌الدین باخزری: [586-659 قمری] عارف و صوفی ایرانی، مقیم بخارا، مؤلف رساله‌هایی به عربی و فارسی از جمله اَسماءالحُسنی، وصیت‌السفر، رساله در عشق و برخی رباعیهای فارسی؛ 3) سیف‌الدین سوری: پادشاهی از سلسله‌ی آل شَنسب (غوریان) [543-544 قمری] که به انتقام قطب‌الدین عمر به غزنین لشکر کشید و آنجا را غارت و ویران کرد. [543 قمری] ولی سال بعد از بهرامشاه شکست خورد و اسیر و کشته شد؛ 4) سیف‌الدین غازی: نام دو تن از امرای آل زنگی. سیف‌الدین غازی اول: اتابک موصل [541-544 قمری]، پسر و جانشین عمادالدین زنگی؛ سیف‌الدین غازی دوم: اتابک موصل [565-576 قمری] برادرزاده‌ی سیف‌الدین غازی اول؛ 5) سیف‌الدین غوری: شاه سلسله‌ی آل شَنسَب (غوریان) [556-558 قمری] پسر و جانشین علاءالدین جهانسوز، که در جنگ با ترکان غز به دست یکی از کسان خود کشته شد؛ 6) سیف‌الدین غوری: آخرین سلطان مصر [906-922 قمری] از ممالیک برجی ملقب به قانصوه. برای جنگ با عثمانی با شاه اسماعیل صفوی متحد شده ولی نقشه‌اش لو رفت، سپاه عثمانی قاهره را گرفت و او در جنگ کشته شد؛ 7) سیف‌الدین محمّد: (سیف فرغانی) [قرن 8 هجری] شاعر ایرانی که در آسیای صغیر اقامت گزید. شعرهایش بیشتر معترض، انتقادآمیز و دارای مضمونهای عرفانی است.
توضیحات بیشتر