مُظفرالدین
/mozaffaroddin/
(عربی) 1- آن که موجب پیروزی دین و آیین است، پیروزمند در دین؛ 2- (اَعلام) 1) مظفرالدین ازبک: از اتابکان آذربایجان [607-622 قمری]، پدر اتابک خاموش. به وسیله‌ی جلال الدین خوارزمشاه خلع شد؛ 2) مظفرالدین زنگی (= مظفر ابن مودود) از اتابکان فارس [558-571 قمری] و جانشین برادرش سنقر ابن مودود، که پس از او مدعیان را دفع کرد و در شیراز به حکومت پرداخت؛ 3) مظفرالدین شاه: شاه ایران [1278-1313 قمری] پسر ناصرالدین شاه و ولیعهد او [1278-1313 قمری]. در زمان او انقلاب مشروطه روی داد و او فرمان مشروطه را صادر کرد [1324 هجری].
توضیحات بیشتر